Time to go back home

Lieve allemaal,

Ondertussen zit ik alweer op het vliegveld in Brisbane te wachten op mijn vlucht terug naar huis. Maar ik weet nog precies de dag dat ik met knikkende knieën schiphol inliep om mijn avontuur te beginnen. Een klein half jaar is voorbij gevlogen en wat heb ik genoten van deze ervaring.

Een paar weken terug is Monica geland in Sydney en wat was ik blij om weer een bekend gezicht te zien! En hoe gaaf is het dat een vriendin je komt opzoeken in Australië om vakantie te vieren. De eerste dagen was ik een heuse reisgids die haar Sydney heeft laten zien. Ondertussen kon ik de stad wel een beetje dus de hoogtepunten zoals het opera house, harbour bridge, botanic garden en de bondi cogee walk kon ik haar trots laten zien.

Na de dagen in Sydney kon ons echte avontuur beginnen, een roadtrip langs de eastcoast. Dus hop in het vliegtuig naar Cairns. De warmte verwelkomde ons gelijk, 22-30 graden is natuurlijk nooit verkeerd in de winter. Ons eerste tripje was naar het Great barrierr reef, in 1 woord geweldig! Snorkelen tussen het koraal, haaien, schildpadden en vissen is toch echt wel gaaf om te doen en iets wat ons altijd bij blijft.

Na de dagen in Cairns hebben we onze campervan opgehaald, een stoere mini auto met een tent er boven op. Ik achter het stuur en Monica als navigator. De eerste rit ging naar Mission beach en daarna door naar Townsville. Onderweg was er genoeg te zien want het is en blijft toch heel anders dan Nederland. Rijden op links, soms een weg waar je zo goed als niemand tegen kwam en uiteraard de kangeroos (meestal dood langs de weg) maar ook liggende koeien midden op weg. Onderweg bij prachtige watervallen gestopt, de 1 wat makkelijker bereikbaar als de ander maar altijd weer een avontuur om er te komen. 'S avonds overnachten op een camping met onze bijzondere tent, wat ook weer een heel avontuur was. Na de eerste nacht was ik 40 of meer muggenbulten rijker, altijd leuk kamperen.

Daarna doorgereden naar Airlie beach waar ik mijn adrenaline kick heb gekregen. Door namelijk te gaan skydiven vanuit een vliegtuig hoger dan 14.000 ft. En dat was echt gaaf, de ultieme kick is toch wel het moment wanneer je benen naar buiten bungelen op een extreme hoogte. En dan krijg je een duw, na een paar salto's zweef je als een vogel door de lucht en heb je een prachtig uitzicht. Tijd om na te denken heb je niet, het enige wat je voelt is alle adrenaline in je lichaam tot dat de parachute opengaat en zoals je kan lezen ging die gelukkig open. Na een landing op het strand kon ik dit ook weer van mn bucket list afstrepen.

Uiteraard hebben we vanuit airlie beach ook een uitstapje gemaakt naar de withsundays. Prachtig om te zien! Alsof je naar een perfecte foto van google keek. Tijdens de zeiltocht ook nog walvissen gespot op een paar meter afstand, geweldig om mee te maken. Zulke grote dieren op een paar meter afstand is toch wel een unieke ervaring.

Na dit geweldige tripje moesten we een lange afstand afleggen naar Harvey Bay. Zo'n10 uur achter het stuur om naar onze volgende locatie te gaan. Ondanks dat het een lange trip was verliep alles soepel. Al moet ik wel bekennen dat de Australische wegen pikke donker zijn in de avond, gelukkig hadden we niet last van suïcidale kangeroos en konden we onze reis veilig afleggen.

Vanuit Harvey bay begon ons volgende avontuur, Fraser Island het grooste zand eiland met tropisch regenwoud. Het eiland gingen we verkennen met een 4x4 bus al vond ik het meer een vrachtauto. Dat moest ook wel aangezien hier geen verharde wegen zijn, je rijd dus continue door mul zand. De gordel moest om aangezien het een heuse rollercoaster was, je stuiterde alle kanten op. Maar het was enorm gaaf om op deze manier het eiland te verkennen. We hadden diverse stops bij meren, wandelen door het tropisch regenwoud, picknicken op het strand en prachtige uitkijkpunten. Verder scheurden we met 80 km per uur over het strand langs andere 4x4 voertuigen. En ook hebben we Dingo's gespot die op Fraser Island wonen.

Het toppunt was toch wel toen we een pas getrouwd stel die op huwelijksreis was moesten redden. Ze waren namelijk vastgelopen met hun Jeep en onze heldhaftig chauffeur dacht ze wel te kunnen redden. Nadat we eindelijk de auto hadden gevonden kwamen we erachter dat wij een lekke band hadden. Maar goed oppompem en dan kwam het goed werd ons verteld. Daarna de Jeep uit het zand gehaald en het bruidspaar vervolgde hun rit ons achterlatend. Ja dat lees je goed, meneer en mevrouw vertrokken en wij konden toch niet verder door onze band. Al met al na 2 uren vertraging en technische dienst zijn we veilig terug gekomen. Zoals onze chauffeur zei vertrouw nooit mensen in een jeep, ze naaien je altijd ;p

Na het avontuur op Fraser Island was het tijd om onze weg te vervolgen naar de sunshine coast en daarna door naar Brisbane. Na om en nabij 2300 km met onze trouwe campervan te hebben gereden was het in Brisbane tijd om hem terug te brengen. Op naar het Hostel en nog een paar dagen van Brisbane genieten en als heuse touristen op souvenir jacht.

En nu zitten we alweer op het vliegveld, wachtend op onze vlucht naar huis. Al met al nog een paar geweldige weken gehad langs de eastcoast, veel avonturen beleefd, herinneringen gemaakt die we nooit meer zullen vergeten en een top vakantie gehad om mijn avontuur mee af te sluiten.

Met een lach en een traan kan ik terug kijken op mijn avontuur. Ik ga Australië zeker missen, als het kan kom ik absoluut terug. Dit land heeft me veel goeds gebracht, zowel prachtige herinneringen als positieve persoonlijke ontwikkelingen.

Uiteraard ben ik straks blij om mijn familie, vrienden en trouwe viervoeters weer te zien. Dat is het enige nadeel van reizen, het gemis van je dierbaren. Maar ja ik kan iedereen zeggen als je wilt reizen doe het! Het brengt zoveel moois en goeds, het is iets wat je voor altijd bij blijft. Ik kan trots zeggen dat ik mijn droom heb gevolgd en dat ik het zo weer zal doen.

Lieve allemaal tot gauw en bedankt voor het lezen van mijn blogs.

Liefs, Lian

Not all those who wander are lost

Lieve allemaal,

Jeetje wat vliegt de tijd voorbij, ik weet nog precies dat ik afscheid nam van iedereen voordat ik naar Australië vetrok. En nu is het einde al bijna weer in zicht!

De eerste weken van augustus heb ik nog enorm genoten op de ranch, nog verschillende uitstapjes en feestjes gehad en uiteraard de gewone maar leuke werkdagen. Zo zijn we nog een keer naar de Three sisters geweest, een bekende spot in de blue mountains en daar hebben we een prachtige wandeling gemaakt. Een etentje met mijn Australische familie en ook een gezellig avondje met al mijn vrienden. En zelf had ik nog een ‘Dutch pancake night’ georganiseerd wat erg geslaagd was. De pannenkoeken vielen goed in de smaak mede door mama haar recept.

Als afsluiting heb ik ook nog een gave rit gemaakt met iedereen van de ranch, galopperen door de grote paddocks terwijl je kangoeroes ziet blijft toch wel het ultieme Australische gevoel.
En toen was daar het afscheid na een geweldige tijd, met een lach en een traan afscheid genomen van geweldige mensen en een geweldige plek. Dit is in ieder geval iets wat me voor altijd bij zal blijven. En Australiërs zeggen geen tot ziens maar tot de volgende keer, dus wie weet hoe het loopt.

Na van iedereen afscheid te hebben genomen was het tijd om naar Sydney te gaan. Ik had het geluk dat ik met een vriendin kon mee rijden en hier ook kon overnachten dus dat was helemaal super. Zo zie je ook nog eens de woonwijken rondom Sydney wat erg gaaf is om te zien.
Tevens nog wat vrienden van Surfcamp getroffen, dat is toch wel het leuke aan reizen. Je ontmoet zoveel nieuwe mensen en sommigen worden echt goede vrienden.

Na een kort verblijf in Sydney was het tijd om naar Melbourne te reizen, dus weer helemaal bepakt en bezakt op pad als een echte backpacker. Als een echte blondine had ik ook nog eens mijn vlucht naar het verkeerde vliegveld geboekt, Melbourne heeft namelijk twee, één in Melbourne en eentje in Avalon buiten Melbourne. Dit moet je uiteraard maar net weten, gelukkig ben ik tegenwoordig een flexibele reiziger dus hop naar Avalon en vanuit daaruit met de bus naar Melbourne.
Na wat zoeken en heen en weer lopen ook mijn hostel vrij vlug kunnen vinden. En daarna gauw Melbourne ontdekken, ook weer een mega grote stad maar een hele andere sfeer dan Sydney.
Enorm genoten van een stadstour, zelf rond dwalen en ook heb ik de wel bekende Great Ocean Road gedaan. In één woord prachtig! Enorm genieten om dit met eigen ogen te kunnen bewonderen.
Ook weer nieuwe mensen ontmoet en een mooie tijd gehad in Melbourne, zelfs te horen gekregen van mijn kamer genoten dat ik praat in mijn slaap en jawel in het Engels heel bijzonder al zeg ik het zelf.

En nu zit ik weer in Sydney en nee niet omdat ik zo gek ben op Sydney, geef mij toch maar het country leven in plaats van het grote stads leven. Maar omdat morgen ochtend Monica aankomt in Sydney om samen met mij het avontuur te vervolgen! Heel gek om eindelijk weer een bekend iemand te gaan zien na een aantal maanden, en ook om weer Nederlands te gaan praten. Maar ik kijk er enorm naar uit, samen gaan we langs de East coast reizen dus dat wordt zo ie zo een enorm avontuur.

Al met al geniet ik hier nog steeds enorm en heb ik toe nu toe zoveel geleerd. Tijdens het reizen in je eentje leer je zoveel over jezelf en ik kan ook zeker zeggen dat ik ben gegroeid ( nee niet in de breedte of lengte was het maar waar dat ik groter ben geworden haha) maar persoonlijk ben ik zeker gegroeid in een positieve manier. En ik ben dan ook zeker een beetje trots op mezelf dat ik deze grote stap heb gezet. De travelbug heeft me zeker te pakken en ik geniet enorm van het reizen maar ik kan ook niet wachten tot ik iedereen weer zie en dat is al bijna zover!

Tot gauw lieve mensen.
Liefs Lian

Travel is life's greatest teacher

Lieve allemaal,

De tijd vliegt hier voorbij, wat mij weer een reden geeft voor een nieuwe blog.
Ondertussen voelt Australie al  aardig als een ‘thuis’ en zit ik helemaal in mijn ritme hier.

De maand juli zijn we gestart met 3 weken kidscamp zoals ik vertelde in mijn vorige blog.
Drukke en lange dagen , ’s Ochtends starten we rond kwart voor 8 en vaak eindigden we rond 9 uur ’s avonds. Behoorlijk lang maar zeker erg gezellig met verschillende groepen kinderen.  Leuke gesprekken gehad met de kids en soms ook zeker lachwekkend. Want ja ik ben een Nederlander en dat is best intressant, zo kreeg ik bijzondere vragen zoals : maken koeien een ander geluid in Nederland? Hoe ze erbij komen geen idee maar het bracht mij een lach op m’n zicht. Nadat ik ze heb uitgelegd dat de dieren toch echt dezelfde geluiden maken als hier , heb ik ze een klein beetje Nederlands geleerd. En dat is ook een hilarisch iets, zo kunnen ze schuim niet uitspreken zoals wij doen wat leide tot veel lachbuien bij te kids. Al met al 3 gezellige maar vermoeiende weken.

Na een paar dagen wat meer rust begon voor mij weer een nieuw avontuur, op naar Ballina!
Ik mocht namelijk mee als Assisten van Annie voor een trailride examen die ze moest afnemen, tevens gingen Lucy en Gee ( werknemers van Yarrabin) mee  om het examen te maken. Dus vanaf de ranch op naar Sydney om vanuit daaruit de vliegen naar
Ballina. Een korte vlucht van een uur, met een prachtig uitzicht bracht ons al gauw te plaats. Hier was het een stuk warmer en groener dan bij ons. Vanaf het vliegveld werden we opgepikt met de auto, waarna we eerst een kijkje gingen nemen op een ander paarden bedrijf.  Erg leuk en intressant om te zien, daarna al gauw verder naar ons verblijf adres. Dit was ook een paardenbedrijf met 2 mooie blokhutjes waarin wij konden verblijven, super aardige mensen en een mooie locatie.

De volgende dag kennismaken met  de kandidaten en een theorieles, gelukkig is mijn engels tegenwoordig aardig goed dus ik kon de les mooi mee volgen om wat informatie op te doen. In de middag een praktijkles, wat dus inhoud een trailride  te paard. En nee dit maal niet in het bos of door de bergen maar over een prachtig strand met super blauw zeewater. Er was verder niemand op het strand behalve wij dus we konden volop genieten van het prachtige uitzicht. Het hoogtepunt was dan ook wel toen we een walvis in de zee spotten! Jawel een walvis!  Dit was toch wel even heel gaaf, zittend op je paard en in de verte een walvis te zien, wat wil een mens nog meer :)   Daarna de dag afgesloten met een gezellige bbq.

De volgende dag was het dan tijd voor het examen voor de kandidaten, ik mocht mijn acteer talenten even laten zien in de praktijkles als assistent. Ook deze keer weer een rit op het strand terwijl de walvissen in de verte zwommen. En ’s middags moesten ze een theorie examen afleggen terwijl ik in de zon mijn boek kon lezen. Ja mensen zoals je leest ik heb het behoorlijk zwaar.
Al met al na 2 leerzame dagen was het weer tijd om terug te gaan, weer veel nieuwe mensen ontmoet, nieuwe dingen geleerd en weer prachtige herinneringen gemaakt. Na een vertraagde vlucht en lange autorit weer heelhuids aangekomen op de ranch.

De afgelopen weken besteed met dagelijkse werkzamenheden zoals onze heuze familie van lammetjes, normaal hebben we max 2 maar ondertussen hebben we  4 lammetjes rondhuppelen die we met de fles voeden. Daarnaast onze werkzaamheden met en rondom de gasten zoals de trailritten. Die ik nog steeds met plezier maak want wauw het is en blijft altijd mooi deze omgeving. Ondertussen ken ik ook wat routes en leid ik de ritten dan ook met plezier.

Zoals jullie lezen vermaak ik me dus nog steeds volop en past het werk helemaal bij mij.
Gelukkig zijn ze ook blij met mij in hun team, zo kreeg ik te horen dat ik niet weg kan gaan en gewoon moet blijven rest van het jaar of gewoon voor altijd. Opzich een heel aantrekkelijk aanbod want Australie is toch echt mooier dan Nederland, prachtige stranden, bossen, bergen. Oftewel gewoon alles qua natuur en dan ook nog de vriendelijke mensen. Maar wees gerust lieve mensen, thuis heb ik mijn dierbare familie, vrienden en dieren die ik toch echt niet voor altijd kan missen. Dus ik komt uiteraard terug, tenzij iedereen gewoon overkomt naar Australie dan is het probleem opgelost.

Al met al het is hier nog steeds geweldig, en ik blijf dan ook nog even volop genieten van mijn avonturen die ik hier beleef.

Tot gauw allemaal.

Liefs Lian

Travel far enough, you meet yourself

Lieve allemaal,

Ten eerste sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor mijn nieuwe blog. Een paar ongeduldigen onder jullie hebben me laten weten dat het nu echt wel weer tijd werd voor een nieuwe blog. Wat ik natuurlijk super leuk vind om te horen dat jullie zo genieten van mijn verhalen.

De twee weken met mijn arm in het gips waren kort gezegd afschuwelijk. Niet paardrijden, niet autorijden, niet tillen oftewel eigenlijk helemaal niks. En wat is het moeilijk zeg om stil te zitten, ik ben zoals de meesten weten helemaal geen stilzitter en nu was ik verplicht om mijn rust te nemen. Op zulke momenten miste ik thuis dan ook enorm, niet even een dikke knuffel van je familie en vrienden of van mijn beste maatje Joy. Gelukkig kon ik bellen en appen met het thuisfront en ook hier was iedereen super lief voor me. Maar goed na 1 dag rust vond ik het wel weer welletjes en probeerde ik toch wat klusjes te klaren. Na heel wat gestuntel met 1 hand ging het gelukkig steeds gemakkelijker, ik vond mijn weg om dingen op mijn manier te doen. Vaak genoeg moest Annie even de handrem voor me indrukken omdat ik gewoonweg alles wou doen. Ik kreeg wat kantoorwerk te doen om op die manier toch wat rust te nemen. Maar al gauw stond ik ook alweer tussen de paarden om te helpen waar nodig. Uiteraard lukte niet alles met 1 hand en op zulke momenten merk je ook hoeveel je je andere hand gebruikt. Neem als voorbeeld een aardappel schillen, normaal heb je de aardappel in de ene hand en het mesje in de andere hand. Maar wat nou als je maar 1 hand hebt, geloof mij dat is echt niet te doen. De aardappel vliegt door de hele keuken en een simpele maaltijd voorbereiden neemt dubbel zoveel tijd.

Gelukkig word ik hier helemaal opgenomen in de familie, mijn Australische familie zoals Annie zegt. Ze nemen me mee naar (familie) etentjes (waar ze zelfs mijn eten snijden, want ja met 1 hand kan je niet je eten snijden) ze nemen me mee naar feestjes, uitstapjes naar de stad of andere locaties. Zo ben ik al een paar keer op stap geweest, enorm gezellig maar o zo anders als Nederland. Zo beginnen de feestjes hier veel eerder en eindigt het ook veel eerder. Er zijn een paar pubs en een soort discotheek op een half uur rijden. Iedereen is super vriendelijk en de sfeer is gezellig. Ik hoor jullie denken hoe zit het met de knappe cowboys ? Nou wees gerust, ik heb ze nog niet gespot en Jess heeft mij verteld dat ze zeer zeldzaam zijn dus helaas pindakaas.

Verder ben ik naar het Mayfield park geweest, een mooi groot park die nu helaas niet in bloei stond aangezien het winter is. Ook ben ik een dagje naar Orange geweest, een stad met een aantal winkels waaronder een wapenwinkel waar we even een kijkje hebben genomen en waar zij hun wapenlicentie hebben gehaald zodat ze wild kunnen schieten op hun terrein. Maar het hoogtepunt van Orange was toch wel de winkel vol met cowboyboots en hoeden, hier heb ik dan ook een paar mooie boots uitgezocht die heb gekregen van mijn geweldige australische familie.

Na de twee weken werd het tijd voor mijn controle in het ziekenhuis, het gips wat ondertussen meer bruin dan wit was en vol met hooistukjes zat mocht er eindelijk af! Toen het gips eraf werd gehaald kwam mijn mooie paars blauwe hand te voorschijn, nog behoorlijk gezwollen en alles was stijf. Maargoed met vol goede moed wachte ik de dokter af die mij al gauw bij zich riep om samen de foto te bekijken. Al gauw vertelde hij mij dat hij inderdaad kon zien dat mijn pink gebroken was, huh wat? Mijn pink, nee dat klopt niet. Na een paar keer te hebben uitegelegd dat het echt een oude breuk was die slecht geheeld is waardoor ik nu zo’n brieke vinger heb. Geloofde hij het en gingen we verder kijken naar mijn hand. Hij zag vooral kneuzingen en misschien een hele kleine fractuur/chip maar niks ernstig . Yess! Dacht ik in iedergeval totdat de zuster mij doodleuk vertelde dat rijden waarschijnlijk nog steeds niet kon. Nadat ik had uitgelegd dat ik op een working holdiday visum hier was om te werken en te reizen kwam de dokter gelukkig met beter nieuws, ik mocht alles doen tenzij het teveel pijn deed en ik moest een brace dragen. Nou dat klonk beter in mijn oren, gauw de brace om en wat fysio oefeningen doen en dan kwam alles weer goed! De eerste dagen had ik totaal geen kracht in mijn hand, zelfs een pak melk voelde als 25 kilo. Maar goed ik moest en zou alles weer kunnen dus gewoon doorgaan en alles proberen. Zo zat ik gelukkig redelijk snel weer te paard en ondertussen kan ik gelukkig zo goed als alles weer.

Het eerste weekend dat ik eindelijk weer kon rijden gingen we de koeien verplaatsen van de ene paddock naar de andere (Cattle work op zijn australisch). Wat was dat gaaf om te doen! Stiekem was dit ook wel een meisjes droom en dat het nu dan toch echt is uitgekomen is echt geweldig. Zittend op je paard de koeien vooruit drijven is toch wel een van de beste dingen die je kan doen om je werkdag te besteden.

Vorige week heb ik een Franse backpacker opgehaald van het treinstation, vanaf nu zijn we dus gezellig met z’n tweeen . De autorit terug naar de ranch blijft altijd weer een leuk avontuur, gelukkig kan ik me tegewoordig aardig goed redden met de australische manier van autorijden. Links aanhouden, schakelen met je linker hand, off road rijden. Het is allemaal erg gaaf om te doen en je blijft je ogen uitkijken op de verschillende wegen. Prachtig landschap, overstekende wombats maar ook dode kangoeroes langs de weg , je ziet van alles.

Afgelopen week zijn de kidscamps gestart, drie weken lang maandag tot en met vrijdag kinderen op de ranch waar we activiteiten mee doen. Eigenlijk is het een soort ponykamp maar net wat anders, de leeftijden varieren van 10 tot 17 en het is een en al gezelligheid. Elke dag staat in teken van de paarden en zitten we gemiddeld zo’n 3 a 5 uur in het zadel. Zo hebben we verschillende trailrides en dagritten gedaan, waarbij ik af en toe ook de leiding ben. Spellen en races te paard, waaronder een barrelrace. Daarnaast spring en dressuurlessen en ook vele andere activiteiten zonder paarden zoals filmavond, kennismaking spellen, kaart spellen en noem maar op. Zoals je leest een week bomvol activiteiten, veel drukte en ook best vermoeiend. Dit was de eerste week voor ons dus vooral even aftasten hoe alles ging en uiteraard mee genieten van alle activiteiten. Tijdens de ritten rijd ik af en toe de jonge en nieuwe paarden om testen hoe ze het doen, altijd een leuke uitdaging om te doen. Al met al mag ik al vele dingen doen en maak ik echt deel uit van het Yarrabin team wat super leuk is.

Zoals jullie lezen vermaak ik me prima en gaat alles goed met me! Het enige minpuntje is dat het hier dan nu toch echt winter is . Dit houd in koude nachten, zo was het hier laatst -4. Ik heb dan ook maar gauw sloffen aangeschaft en de elecktricsche deken maakt overuren. Gelukkig is het overdag prachtig weer en kan je in de zon prima in je hempje zitten. Dat blijft bizar maar ik ben allang blij dat het overdag niet zo koud is. De tijd vliegt voorbij en ik ben alweer op de helft van mijn grote avontuur! Nog 1 maand verblijf ik op de ranch en in Augustus start ik weer met reizen. Genoeg om naar vooruit te kijken dus!

Hopelijk hebben jullie weer genoten van mijn verhalen.

Tot gauw! Liefs Lian

Vallen, opstaan en gewoon weer doorgaan!

Lieve allemaal,

Na afscheid genomen te hebben van al mijn nieuwe surfvrienden ben ik vorige week maandag vertrokken naar mijn werkplek voor komende tijd in de Blue Mountains. ’s Ochtends vroeg ben ik op de trein gestapt met al mijn spullen, een zware backpack achterop een rugtas voorop en ook nog handbagage. Mensen zullen wel denken waar gaan al die tassen met dat meisje naar toe.
Maar al met al weer even een trots moment dat ik toch maar weer even mezelf red in een ‘onbekende’ wereld. De treinrit was een mooie rit, zodra we de Sydney achter ons lieten reden we door een prachtig gebied. De blue Mountains is een prachtig gebergte wat bekend staat om de Three sisters.

Voordat ik op surfcamp vetrok ben ik hier ook nog geweest voor een dagtour, prachtig om te zien en geweldig om de verhalen van de gids te horen. De gids was een echte Australiër met een vlotte babbel en een stevig tempo met wandelen. De wandeling was aardig pittig, eerst naar beneden wat prima ging maar daarna weer omhoog. Tig veel steile trappen die we moesten beklimmen, gelukkig maakte het uitzicht alles goed en hadden we een leuke groep. We leerden van de gids de verhalen over de three sisters, de oerkreet die je moet gebruiken als je bent verdwaald en hij vertelde doodleuk dat je niet tegen alle rotsen moet leunen ivm redback spiders. Ja dat zijn die spinnen die mensen kunnen doden, fijn om te weten toch. Maar wees gerust mensen, tegenwoordig bestaat er een tegengif dus zolang je op tijd bij het ziekenhuis bent overleef je het wel.

Ook zijn we deze dag nog naar een wildlife sanctuary geweest, een plek waar ze wilde dieren opvangen en als het weer goed met ze gaat zetten ze weer terug in het wild. Sommige dieren blijven voor altijd, gewoon weg omdat ze het niet kunnen overleven in het wild. Van verschillende soorten vogels tot, kangoeroes, wilde honden, pinguïns, koala’s en een krokodil. Hier heb ik ook mijn eerste Australische kangoeroe ontmoet genaamd Franklin. Een geweldig beestje die zo uit je hand eet en waar je mee kan knuffelen. Helaas werden de knuffelmomenten al gauw verstoord door de chineze/Koreaanse/thaise (of wat het ook zijn, ze lijken allemaal op elkaar) toeristen die eigenlijk alle toeristische plekken bombarderen met hun camera’s en geschreeuw. Je vind ze echt overal, ze hebben zelfs hun eigen chinatown in Sydney.

Maar om terug te komen op mijn treinreis, die 4 uren duurde kwam ik aan in Lithgow. Vanuit hier kon ik weer met de bus naar Bathurst en vanaf het station daar werd ik opgepikt in een prachtige jeep. Met daarin Annie de eigenaresse van Yarrabin waar ik de komende tijd zou gaan werken en wonen, na een rit van ongeveer 20 minuten door de middle of nowhere kwamen we aan bij de ranch. Een prachtige ranch midden in de natuur. Op het terrein bevind zich diverse huizen van het gezin en daarnaast hebben ze een prachtige accommodatie voor gasten, met alles erop en eraan.

Daar aangekomen werd ik warm onthaald door iedereen en kreeg ik een rondleiding, veel indrukken in één x maar zeker een welkom gevoel. Op het moment verblijven er ook 2 Duitse backpackers dus samen trekken we veel op en helpen we elkaar waar nodig. De dagen vliegen voorbij en we doen verschillende werkzaamheden op en rondom de ranch. Zo verzorgen we verschillende dieren op de ranch, op dit moment zijn dat 3 honden, 2 katten, 2 lammetjes, kippen en natuurlijk de vele paarden.

De paarden lopen in verschillende grote paddocks, de paddocks bestaan hier uit enorme hectares grond met bomen, stenen, drinkpoelen en bergen. De ranch bezit zo’n 2500 acres grond, dat is te vergelijken met zo’n 2500 voetbalvelden. Behoorlijk groot dus, maar prachtig om te zien. In het gebied leven naast de paarden een behoorlijk aantal kangoeroes, ja echte wilde kangoeroes. De eerste x dat ik ze zag was ik helemaal blij dat ik eindelijk een kangoeroe had gezien. Tegenwoordig zie ik ze dagelijks rond springen, als ik ‘s ochtends mijn gordijnen open zie ik ze ook op de heuvel. Al met al blijft het bijzonder en mooi om ze te zien. Australiërs daar in tegen zien ze als een ware plaag, ze eten namelijk net zoveel gras als een koe! Ze verslinden dus heel wat gras wat eigenlijk voor het vee is. De kangoeroes zijn beschermd en mogen alleen worden afgeschoten met een licentie daarvoor.
Naast de kangoeroes leven hier ook gevaarlijke spinnen en slangen, deze kom je gelukkig bijna nooit tegen. Al heb ik wel een huntsman spin gespot vanaf een afstand, brrr.

Het voeren van de paarden doen we met de auto, er zijn verscheidende paddocks met eigen paarden en pension paarden. Elke ochtend en avond wordt er een ronde gedaan om te voeren, dekens op en af doen en een check of alles goed is. Ja dat stukje over dekens lees je goed, ’s nachts is het hier namelijk behoorlijk koud! Terwijl overdag het vaak prachtig weer is.
Verder help ik uiteraard ook veel met de paarden, van het helpen met de paarden gereed te maken, helpen bij de lessen tot helpen met begeleiden van de trailrides. De ritten zijn echt geweldig en absoluut niet vergelijkbaar met buitenritten in Nederland. Hier rijden we overal en nergens, dwars door het bos, over stenen, heuvels op en zelfs door kleine riviertjes. De paarden zijn in top conditie en lopen alles met gemak. Ik heb al diverse ritten gereden met diverse paarden en elke keer is het weer genieten. De mooiste rit tot nu toe was toch wel de proefrit voor de memorial ride, deze rit duurde zo’n 4,5 uur waarbij we 24 km aflegden. Prachtige omgeving, goed gezelschap en geweldige paarden. Het moment dat we de heuvel op galoppeerde omringt door schapen met lammetjes en een groep kangoeroes was toch wel even een adem benemend gevoel!

Verder helpen we met alles wanneer er gasten zijn, zoals eten bereiden en uitserveren. Afwassen en schoonmaken, bedden opmaken en noem maar op. Afgelopen weekend was het behoorlijk druk wegens de Memorial ride die Yarrabin dit jaar voor de 5^e keer organiseer. Een rit ter ere van Annie haar man die is overleden ten gevolge van kanker.. Een rot ziekte die we helaas maar al te goed kennen over de hele wereld. Zo kreeg ik afgelopen week te horen dat Aly was overleden ook ten gevolge van deze rot ziekte. Een geweldige vrouw die ik al van jongs af aan ken, een levenslustig persoon die altijd voor iedereen klaar stond, een ware strijder. Een groot gemis voor iedereen die haar kende..
Bij toeval of niet, reed ik kort daarna op een paard genaamd Ally. Een kippenvel moment en ook zeker ook een mooi moment. Zo kon ik toch nog een beetje afscheid nemen op mijn manier ondanks dat ik aan de andere kant van de wereld zit..

Al het geld wat de rit heeft opgebracht gaat naar een goed doel wat mensen helpt met kanker. Een prachtig gebaar vind ik zelf, het was dan ook mooi om te zien en de gehele dag was geslaagd.Tijdens de rit reden zo’n 57 paarden en ruiters mee, een rit van 4,5 uur met daar tussen een lunch pauze voor mens en paard. En na de rit werd de dag afgesloten met een heerlijk diner en een feest, al met al een mooi weekend die ik zeker altijd zal herinneren.

Zoals jullie lezen beleef ik hier van alles en zit ik op een mooie plek met lieve mensen.
Helaas zit ik op dit moment in de lappenmand.. Gister middag heb ik een trap van een paard gekregen tegen mijn hoofd, uit reflex heeft mijn hand het gelukkig deels geblokt. Het gebeurde in een oogwenk, voor ik het wist lag ik op de grond. Gelukkig waren er meerdere mensen bij die me gelijk naar de ranch hebben gebracht. Hier gelijk de schade gecheckt, een bult op mijn hoofd en een dikke blauwe hand. Uit voorzorg dus toch maar naar het ziekenhuis, net als in Nederland veel wachten.. Mijn hoofd was op wat beurse plekken gelukkig oke. Na aanleiding van een foto van mijn hand, leek op het eerste gezicht niks gebroken. Helaas na wat inzoomen zagen ze toch een kleine fractuur onder mijn knokkels, dit betekende helaas gips.. Twee weken in het gips en dan weer op controle. Als het niet goed hersteld moet ik nogmaals 4 weken in een case. Een flinke domper, maar het had natuurlijk veel erger gekund. Zoals ik altijd zeg vallen en opstaan en gewoon altijd doorgaan.
Al moet ik bekennen dat alles met 1 hand doen verdomd lastig is, maar hopelijk heb ik daar gauw mijn draai in gevonden. Uiteraard probeer ik mijn rust te nemen en blijf ik positief, voor ik het weet zit ik weer in het zadel en doe ik hopelijk weer alle werkzaamheden.

Liefs Lian,

Surf camp it is!

Lieve allemaal,

De tijd vliegt voorbij en ik beleef zoveel leuke en gave dingen!
Ook blijf ik m'n ogen uitkijken naar de prachtige omgeving, iedere keer lijkt het allemaal weer een droom maar als ik mezelf dan knijp besef ik gelijk weer wat een geluk ik heb dat ik hier ben.

Afgelopen maandag was de start van mijn surfcamp, om 9 uur 's ochtends vertrokken we met een bus vol mensen richting seven mile beach. Wauw wat een omgeving, na een rit van ongeveer 2 uur keken we uit over een prachtig lang strand. We stapten uit bij een soort vakantie/bungalow park, heel knus en basic maar wel gezellig. Na een korte kennismaking konden we naar onze kamers, ik zat met 5 Duitse meiden en 1 Duitse jongen op een kamer. Al gauw hadden we onze draai gevonden en was het een gezellige groep.

's Middags ging gelijk de eerste surfles van start na een heerlijke lunch. Tijd om onze wetties (surfpakken) aan te trekken en op naar het strand. Na een leuke theorieles vol humor leek het surfen nog niet zo gemakkelijk. Eerst oefenen op het droge, op je buik liggen, push up, chicken wing, safety position en stand up! Klinkt aardig eenvoudig denk je niet? Nou nee er is niks eenvoudigs aan. Ook leerden we de wwt check, (wind, water, tide) om te checken of het een goede dag was om te surfen of niet. Na de theorie les konden we ons surfboard halen, elke dag moesten we een stuk lopen met ons board, een heuse bootcamp dus.

Vol energie gingen we de eerste dag te water met onze surfboards en ja daar sta je dan in het water. De golven leken zo klein maar zodra ik in het water was sloeg de 1 na de ander in mijn gezicht, heerlijk dat zoute water ahum. Na vele pogingen die vaak eindigden met een plons in het water kon ik eindelijk een beetje staan. Elke dag kregen we 's ochtends 2 uur les en 's middags 2 uur les, behoorlijk pittig maar super gaaf! Al gauw had iedereen de smaak wat te pakken en konden meesten staan, zo ook ik. Wat een gaaf gevoel om met de golven mee te surfen.

Na een paar lessen in de witte kleine golven mochten we ook naar achteren, het diepe water in naar de hogere en groene golven. Nou geloof me het is nog niet zo makkelijk om achterin te komen, onder de golven door of er overheen met een surfboard vergt nogal wat energie. Maar uiteraard moest en zal ik er ook heen, het duurde even maar uiteindelijk was ik er en kon ik ook al peddelend om me heen kijken. Wat ontzettend gaaf, zittend op je board midden in de zee, uitzicht op een prachtige strand, ja dit was ook echt weer even een geniet momentje. Na even op adem te zijn gekomen werd het tijd om een golf te pakken, geen bodem om je aan vast te zetten en behoorlijk hoge golven was toch wel even wat moeilijker dan die kleine witte golven. Maar goed ik ging het gewoon doen, voordat ik het wist zat ik in een mega hoge golf en maakte ik een frontale nosedive, voor ik het wist lag ik onder water en vloog mijn board alle kanten op. Zout water overal en het enige wat je denkt is ik moet weer omhoog. En wat ben ik blij dat ik op zulke momenten rustig kan blijven en weet wat ik moet doen, allemaal dankzij mijn geweldige mams die mij alles heeft geleerd op het gebied van zwemmen.

Uiteraard zagen de surfinstructeurs mijn geweldige nosedive en konden hun even lachen. Maar na wat hulp kon ik eindelijk een groene golf uit surfen tot het strand. En dat geeft echt een enorme kick, staan op je surfboard en gewoon gaan! Naast alle surflessen konden we genieten van lekker eten en deden we kaartspellen zoals asshole met de hele groep. Mensen uit Duitsland, Engeland, Noorwegen, Frankrijk, Nederland, het maakte niet uit iedereen kon mee doen en het was enorm gezellig!

Het belangrijkste was dat je lol had en dat hadden we zeker, hoe gekker hoe beter! En dat is wat de surfleraren ook deden, echte typische surfers, lang haar gebruind gezicht en een paar waren echte aussies dus inclusief leuk accent. Al gauw was mijn bijnaam Dutchie of princes Lia omdat ze mijn naam gewoon weg verkeerd verstonden of gewoon niet konden onthouden.

Ook heb ik pijlstaartrog gespot terwijl ik in het water was, ik liep rustig het water in en ineens stond ik oog in oog met een stingray! Hij was aardig groot en had blauwe en bruine stippen en kwam zo uit de film Finding Nemo. Gelukkig doet hij niks zolang je er niet op staat zeiden ze, fijn om te weten. Nu moest ik dus elke x gaan kijken waar ik liep, geweldig land Australië waar bijna elk dier je kan vermoorden. :P

De 5 dagen vlogen voorbij en het was een geweldige tijd op de spierpijn, blauwe plekken en schrammen na was het echt top. In een korte tijd een hechte leuke groep geworden en uiteraard de ultieme surfervaring meegemaakt. Afgelopen vrijdag zijn we weer in Sydney gearriveerd en hebben we nog een gezellige afterparty gehad. Enorm jammer dat iedereen nu weer zijn eigen weg in slaat maar het was weer geweldige om weer nieuwe mensen te ontmoeten en samen dit mee te maken!

Nu ben ik nog 2 dagen in Sydney om bij te komen en maandag vertrek ik naar een ranch in de Blue Mountains om daar te werken voor een paar maanden. Erg spannend maar ik kijk er enorm uit!

Meer surf foto's van het kamp volgen volgende week!

Liefs Lian

You're braver than you believe

Lieve allemaal,

Alweer 7 dagen geleden dat ik in het vliegtuig stapte, de tijd vliegt voorbij want ik zit alweer 5 dagen in Sydney. En één ding kan ik met zekerheid zeggen het is hier echt prachtig! Het is nog mooier dan op de foto's, met woorden niet te omschrijven.

Afgelopen maandag was wel even een domper, qua werk en alles regelen zit het allemaal net wat anders in elkaar dan mij werd verteld in Nederland. Na wat uitleg werd ik prompt in het diepe gegooid. Tot overmaat van ramp verdwaalde ik midden in Sydney wat veel stress op leverde en waardoor ik even op een breekpunt kwam. Gelukkig heb ik het hostel uiteindelijk terug kunnen vinden door middel van ouderwets kaartlezen, wie had dat gedacht een ouderwetse kaart werkt toch beter dan al die techniek op onze telefoons. Na een peptalk van het thuisfront heb ik me weer herpakt en ga ik er weer vol op tegen aan. Zoals Chantal mooi zei : You're braver than you believe & stronger than you seem & Smarter than you think. Dus kop op en gewoon doen! En ja die instelling hou ik dan ook zeker aan.

In juni of hopelijk eerder start ik met werken op een paarden ranch vlakbij de Blue Mountains, iets waar ik erg naar uitkijk. In de tussentijd zal de tijd het leren waar ik strand, zolang ik nog geen ander werk heb ga ik vol op genieten en vooral veel dingen zien. Zo heb ik besloten dat ik maandag op surfkamp ga, 5 dagen lang elke dag surfles, gezellig overnachten aan het strand en vooral volop genieten!

Verder heb ik al veel mensen ontmoet vanuit heel de wereld, mensen uit Finland, Chili, Engeland, Spanje, Zweden, Amerika, Duitsland en noem maar op ze komen overal weg en met iedereen is het gezellig omdat we allemaal in het zelfde schuitje zitten.
Zo ben ik deze week naar Manly sea life sanctuary geweest met Corinne uit Finland, een aquarium waar ze zowel gewonde dieren als bedreigde diersoorten opvangen. Zo waren er vele soorten vissen, haaien, schildpadden, pinguïns en noem maar op. Een interessant en gezellig uitstapje, waardoor ik ook weer een vriend rijker ben geworden. ’s Avonds zijn we nog gezellig naar een backpackers avond geweest in de Sidebar waar we 2 meiden troffen uit Finland en Spanje. Met zijn 4^e hebben we er een gezellige avond van gemaakt en ook in de kroeg troffen we genoeg mensen waar mee we een praatje hadden.
Het was in ieder geval erg leuk en bijzonder om te zien, al die mensen bij elkaar uit verschillende landen en iedereen kon met elkaar, geen ruzies maar gewoon gezellig met z’n allen feesten omdat iedereen er komt om een geweldige tijd te beleven.

Verder ga ik er zelf ook veel op uit zodat ik zoveel mogelijk kan zien van dit mooie land, zo loop ik gemiddeld 2 a 4 uren op een dag, vooral nu ik door heb hoe ik de weg kan vinden. En aangezien er zoveel te zien is heb je niet eens door dat je zoveel loopt. Zo heb ik vandaag de Bondi to Coogee Coastal walk gedaan met 2 kamergenoten, dit is van Bondi Beach ( ja dit is het strand van Bondi rescue en nee helaas heb ik niet de knappe strandwachten gespot. . Helaas pindakaas..) naar Coogee Beach. Een prachtige wandeling langs de kust lijn, langs kliffen, trappen en tientallen adembenemende spots met een prachtig uitzicht. Tevens ben ik naar het park geweest naast the opera house, een super groot park met speciale bloemen/planten vanuit heel de wereld. Hier had ik ook mijn eerste aanvaring met een huge ass spin, ik was zo druk met foto’s maken dat ik niet echt meer om me heen keek tot dat ik bijna in een mega spinnenweb belande. En je raad het al, waar een mega groot spinnenweb is daar is ook een mega spin en ja hoor daar zat een dikke spin met tientallen baby’s, brrr ik ben gauw rechts omkeert gegaan en ben de bosjes maar gaan vermijden. Ook al doen ze niks ze blijven eruit zien als monsters, en tja ik hou gewoon niet van zulk soort monsters.

Zoals je leest vliegt de tijd voorbij op de meeste dagen en geniet ik vol op. Ondertussen spreek ik nog zo weinig Nederlands dat ik sommige momenten zelfs in het Engels denk, hoe gek is dat!? Al van jongs af aan vond ik Engels een geweldige taal dus het gaat me gelukkig goed af. Natuurlijk heb ik soms mijn hakkel takkel momenten en versta ik de super ingewikkelde woorden niet altijd even goed. Maar je leert hier elke dag zoveel, wie weet pik ik nog wel een accent op. Ik hoop het want het is een prachtig accent.

Voor nu wil ik iedereen bedanken voor de leuke reacties die ik krijg op mijn blog, dat doet me goed :) Zodra ik weer nieuwe avonturen beleef zal ik weer wat plaatsen. Tot gauw lieve mensen!

Liefs, Lian

De eerste dagen in Sydney

Lieve allemaal,

Afgelopen donderdag ben ik aan mijn avontuur begonnen, om half 7 's avonds zat ik voor het eerst in mijn leven in een vliegtuig. Iets waar ik enorm tegen aan hikte omdat ik het gewoon weg eng vond, maar wat was het gaaf! Het gevoel alsof je in een achtbaan zit tijdens het opstijgen en dan zo'n mooi uitzicht door de wolken heen wat bijna magisch leek. Ik had 2 tussenstops, eerst in Duitsland en daarna in Bangkok, 2 mega grote vliegvelden met complete winkelcentrums. De 7 uren dat ik moest wachten in Bangkok vlogen voorbij. Op de vliegvelden en in de vliegtuigen trof je zoveel verschillende mensen, verschillend qua nationaliteiten, culturen en uiterlijk. Sommige waren ontzettende vriendelijk met wie je zo een praatje startte en andere waren nors en chagrijnig en daar kon geen glimlach van af. Zo trof ik op het vliegveld in Sydney een vrouwtje uit nieuw zeeland terwijl ik stond te wachten op mijn shuttle. Ze begon spontaan te praten over haar reizen en heeft net zo lang bij me gewacht tot dat ik naar mijn shuttle kon. En aangezien de chauffeur van de shuttle wel meer als een uur duurde hebben we een hele tijd geklets, zo leuk om zulke vriendelijke mensen te ontmoeten.

Toen ik uiteindelijk in de shuttle zat keek ik mijn ogen uit, verkeer op links? Oja Lian we zijn in Australië.
Mega gebouwen en hele andere wegen als in Nederland. De chauffeur reed als de Nederlandse nacht chauffeur dus al racend kwam ik aan bij mijn hostel. Daar aangekomen kijk ik weer mijn ogen uit, dit was dus een hostel. Een gezellige receptie met lounge ruimte en computers, op de beneden verdieping een restaurant en bar, een doe het zelf keuken en nog 5 a 6 verdiepingen met kamers.
Na de check in kon ik naar mijn kamer, een kamer die met nog 5 andere backpackers deelde. Na een verfrissende douche ben ik gaan rondkijken in Sydney, opzoek naar een supermarkt . Ook hier kwam ik weer tot conclusie dat het hier andersom werkt, als je rechts loopt op de stoep loop je tegen de stroom in, niet handig. 's Avonds ben ik met Anna (kamergenoot uit zweden) wat gaan eten, van haar heb ik heel wat leuke en handige tips gekregen. Daarna gauw op bed aangezien ik de jetlag aardig begon te voelen.

Zondag 30 april, na een goede nacht slaap ging de 2e dag alweer van start. Samen met Anna ging ik Sydney in, met de trein naar het Opera house en de Harbour bridge. En wauw wat was dit mooi om te zien, ik had het al vaak gezien op een foto maar in het echt was het nog mooier! Na veel foto's en sightseeing moest Anna helaas weer verder met haar reis en was ik weer in mijn uppie. Op aanraden van haar ben ik met de boot naar Manley gegaan, op zondag kun je namelijk voor 2,50 overal heen reizen met de de bus boot of trein. De boot trip was echt genieten, op het dek heb ik genoten van het prachtige uitzicht waar ik toch wel van hou. De zon erbij, prachtig blauw water, rotsen/kliffen, mooie gebouwen en heel veel soorten boten. In Manley aangekomen ben ik gaan rond gaan wandelen, een gezellig centrum met mooie winkels die echt awesome adidas schoenen verkopen die ik het liefst allemaal had meegenomen. Uiteindelijk kwam ik bij het strand aan, een blauwe zee vol met surfers, helaas geen hoge golven maar wel erg mooi om te zien.

Daarna ben ik weer terug gegaan met de boot en besloot ik om de Harbour bridge te bewandelen. En wauw wat was dat mooi, de zon in mijn rug en een prachtig uitzicht. Dit was echt even zo'n moment wat je graag met anderen zou willen delen, het gemis van familie en vrienden was toen ook wel even moeilijk. Gelukkig was iedereen in gedachten bij me en kon ik trots weer verder lopen. Na een hapje eten ben ik in het donker terug gelopen, en ook dit gaf weer een wauw gevoel. Het Opera house was prachtig verlicht en je kon alle lichtjes in de stad zien. Met dit uitzicht in gedachten ben ik weer terug gereisd naar mijn hostel. Met heel wat kilometers in mijn benen en prachtige beelden op mijn netvlies kan ik deze dag weer goed afsluiten.

Zoals jullie lezen gaat alles goed met me, sommige momenten zijn wel even moeilijk maar gelukkig is contact houden met Nederland ondanks het tijdverschil redelijk makkelijk. Ook heb ik een prachtig boek gekregen van familie en vrienden wat het gemis net wat makkelijker maakt, bedankt hiervoor lieve mensen! Ik ben nog steeds ontzettend blij dat ik deze kans heb gekregen en dat ik heb ook met beide handen heb aangpakt. In deze korte tijd heb ik alweer zoveel geleerd zowel over mezelf als over Australië.

Morgen heb ik een oriëntatie dag op mijn reisbureau en gaan we opzoek naar werk. Dus op naar de volgende avonturen!

Liefs Lian