Lieve allemaal,

Ten eerste sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor mijn nieuwe blog. Een paar ongeduldigen onder jullie hebben me laten weten dat het nu echt wel weer tijd werd voor een nieuwe blog. Wat ik natuurlijk super leuk vind om te horen dat jullie zo genieten van mijn verhalen.

De twee weken met mijn arm in het gips waren kort gezegd afschuwelijk. Niet paardrijden, niet autorijden, niet tillen oftewel eigenlijk helemaal niks. En wat is het moeilijk zeg om stil te zitten, ik ben zoals de meesten weten helemaal geen stilzitter en nu was ik verplicht om mijn rust te nemen. Op zulke momenten miste ik thuis dan ook enorm, niet even een dikke knuffel van je familie en vrienden of van mijn beste maatje Joy. Gelukkig kon ik bellen en appen met het thuisfront en ook hier was iedereen super lief voor me. Maar goed na 1 dag rust vond ik het wel weer welletjes en probeerde ik toch wat klusjes te klaren. Na heel wat gestuntel met 1 hand ging het gelukkig steeds gemakkelijker, ik vond mijn weg om dingen op mijn manier te doen. Vaak genoeg moest Annie even de handrem voor me indrukken omdat ik gewoonweg alles wou doen. Ik kreeg wat kantoorwerk te doen om op die manier toch wat rust te nemen. Maar al gauw stond ik ook alweer tussen de paarden om te helpen waar nodig. Uiteraard lukte niet alles met 1 hand en op zulke momenten merk je ook hoeveel je je andere hand gebruikt. Neem als voorbeeld een aardappel schillen, normaal heb je de aardappel in de ene hand en het mesje in de andere hand. Maar wat nou als je maar 1 hand hebt, geloof mij dat is echt niet te doen. De aardappel vliegt door de hele keuken en een simpele maaltijd voorbereiden neemt dubbel zoveel tijd.

Gelukkig word ik hier helemaal opgenomen in de familie, mijn Australische familie zoals Annie zegt. Ze nemen me mee naar (familie) etentjes (waar ze zelfs mijn eten snijden, want ja met 1 hand kan je niet je eten snijden) ze nemen me mee naar feestjes, uitstapjes naar de stad of andere locaties. Zo ben ik al een paar keer op stap geweest, enorm gezellig maar o zo anders als Nederland. Zo beginnen de feestjes hier veel eerder en eindigt het ook veel eerder. Er zijn een paar pubs en een soort discotheek op een half uur rijden. Iedereen is super vriendelijk en de sfeer is gezellig. Ik hoor jullie denken hoe zit het met de knappe cowboys ? Nou wees gerust, ik heb ze nog niet gespot en Jess heeft mij verteld dat ze zeer zeldzaam zijn dus helaas pindakaas.

Verder ben ik naar het Mayfield park geweest, een mooi groot park die nu helaas niet in bloei stond aangezien het winter is. Ook ben ik een dagje naar Orange geweest, een stad met een aantal winkels waaronder een wapenwinkel waar we even een kijkje hebben genomen en waar zij hun wapenlicentie hebben gehaald zodat ze wild kunnen schieten op hun terrein. Maar het hoogtepunt van Orange was toch wel de winkel vol met cowboyboots en hoeden, hier heb ik dan ook een paar mooie boots uitgezocht die heb gekregen van mijn geweldige australische familie.

Na de twee weken werd het tijd voor mijn controle in het ziekenhuis, het gips wat ondertussen meer bruin dan wit was en vol met hooistukjes zat mocht er eindelijk af! Toen het gips eraf werd gehaald kwam mijn mooie paars blauwe hand te voorschijn, nog behoorlijk gezwollen en alles was stijf. Maargoed met vol goede moed wachte ik de dokter af die mij al gauw bij zich riep om samen de foto te bekijken. Al gauw vertelde hij mij dat hij inderdaad kon zien dat mijn pink gebroken was, huh wat? Mijn pink, nee dat klopt niet. Na een paar keer te hebben uitegelegd dat het echt een oude breuk was die slecht geheeld is waardoor ik nu zo’n brieke vinger heb. Geloofde hij het en gingen we verder kijken naar mijn hand. Hij zag vooral kneuzingen en misschien een hele kleine fractuur/chip maar niks ernstig . Yess! Dacht ik in iedergeval totdat de zuster mij doodleuk vertelde dat rijden waarschijnlijk nog steeds niet kon. Nadat ik had uitgelegd dat ik op een working holdiday visum hier was om te werken en te reizen kwam de dokter gelukkig met beter nieuws, ik mocht alles doen tenzij het teveel pijn deed en ik moest een brace dragen. Nou dat klonk beter in mijn oren, gauw de brace om en wat fysio oefeningen doen en dan kwam alles weer goed! De eerste dagen had ik totaal geen kracht in mijn hand, zelfs een pak melk voelde als 25 kilo. Maar goed ik moest en zou alles weer kunnen dus gewoon doorgaan en alles proberen. Zo zat ik gelukkig redelijk snel weer te paard en ondertussen kan ik gelukkig zo goed als alles weer.

Het eerste weekend dat ik eindelijk weer kon rijden gingen we de koeien verplaatsen van de ene paddock naar de andere (Cattle work op zijn australisch). Wat was dat gaaf om te doen! Stiekem was dit ook wel een meisjes droom en dat het nu dan toch echt is uitgekomen is echt geweldig. Zittend op je paard de koeien vooruit drijven is toch wel een van de beste dingen die je kan doen om je werkdag te besteden.

Vorige week heb ik een Franse backpacker opgehaald van het treinstation, vanaf nu zijn we dus gezellig met z’n tweeen . De autorit terug naar de ranch blijft altijd weer een leuk avontuur, gelukkig kan ik me tegewoordig aardig goed redden met de australische manier van autorijden. Links aanhouden, schakelen met je linker hand, off road rijden. Het is allemaal erg gaaf om te doen en je blijft je ogen uitkijken op de verschillende wegen. Prachtig landschap, overstekende wombats maar ook dode kangoeroes langs de weg , je ziet van alles.

Afgelopen week zijn de kidscamps gestart, drie weken lang maandag tot en met vrijdag kinderen op de ranch waar we activiteiten mee doen. Eigenlijk is het een soort ponykamp maar net wat anders, de leeftijden varieren van 10 tot 17 en het is een en al gezelligheid. Elke dag staat in teken van de paarden en zitten we gemiddeld zo’n 3 a 5 uur in het zadel. Zo hebben we verschillende trailrides en dagritten gedaan, waarbij ik af en toe ook de leiding ben. Spellen en races te paard, waaronder een barrelrace. Daarnaast spring en dressuurlessen en ook vele andere activiteiten zonder paarden zoals filmavond, kennismaking spellen, kaart spellen en noem maar op. Zoals je leest een week bomvol activiteiten, veel drukte en ook best vermoeiend. Dit was de eerste week voor ons dus vooral even aftasten hoe alles ging en uiteraard mee genieten van alle activiteiten. Tijdens de ritten rijd ik af en toe de jonge en nieuwe paarden om testen hoe ze het doen, altijd een leuke uitdaging om te doen. Al met al mag ik al vele dingen doen en maak ik echt deel uit van het Yarrabin team wat super leuk is.

Zoals jullie lezen vermaak ik me prima en gaat alles goed met me! Het enige minpuntje is dat het hier dan nu toch echt winter is . Dit houd in koude nachten, zo was het hier laatst -4. Ik heb dan ook maar gauw sloffen aangeschaft en de elecktricsche deken maakt overuren. Gelukkig is het overdag prachtig weer en kan je in de zon prima in je hempje zitten. Dat blijft bizar maar ik ben allang blij dat het overdag niet zo koud is. De tijd vliegt voorbij en ik ben alweer op de helft van mijn grote avontuur! Nog 1 maand verblijf ik op de ranch en in Augustus start ik weer met reizen. Genoeg om naar vooruit te kijken dus!

Hopelijk hebben jullie weer genoten van mijn verhalen.

Tot gauw! Liefs Lian