Vallen, opstaan en gewoon weer doorgaan!
Lieve allemaal,
Na afscheid genomen te hebben van al mijn nieuwe surfvrienden ben ik vorige week maandag vertrokken naar mijn werkplek voor komende tijd in de Blue Mountains. ’s Ochtends vroeg ben ik op de trein
gestapt met al mijn spullen, een zware backpack achterop een rugtas voorop en ook nog handbagage. Mensen zullen wel denken waar gaan al die tassen met dat meisje naar toe.
Maar al met al weer even een trots moment dat ik toch maar weer even mezelf red in een ‘onbekende’ wereld. De treinrit was een mooie rit, zodra we de Sydney achter ons lieten reden we door een
prachtig gebied. De blue Mountains is een prachtig gebergte wat bekend staat om de Three sisters.
Voordat ik op surfcamp vetrok ben ik hier ook nog geweest voor een dagtour, prachtig om te zien en geweldig om de verhalen van de gids te horen. De gids was een echte Australiër met een vlotte
babbel en een stevig tempo met wandelen. De wandeling was aardig pittig, eerst naar beneden wat prima ging maar daarna weer omhoog. Tig veel steile trappen die we moesten beklimmen, gelukkig maakte
het uitzicht alles goed en hadden we een leuke groep. We leerden van de gids de verhalen over de three sisters, de oerkreet die je moet gebruiken als je bent verdwaald en hij vertelde doodleuk dat
je niet tegen alle rotsen moet leunen ivm redback spiders. Ja dat zijn die spinnen die mensen kunnen doden, fijn om te weten toch. Maar wees gerust mensen, tegenwoordig bestaat er een tegengif dus
zolang je op tijd bij het ziekenhuis bent overleef je het wel.
Ook zijn we deze dag nog naar een wildlife sanctuary geweest, een plek waar ze wilde dieren opvangen en als het weer goed met ze gaat zetten ze weer terug in het wild. Sommige dieren blijven voor
altijd, gewoon weg omdat ze het niet kunnen overleven in het wild. Van verschillende soorten vogels tot, kangoeroes, wilde honden, pinguïns, koala’s en een krokodil. Hier heb ik ook mijn eerste
Australische kangoeroe ontmoet genaamd Franklin. Een geweldig beestje die zo uit je hand eet en waar je mee kan knuffelen. Helaas werden de knuffelmomenten al gauw verstoord door de
chineze/Koreaanse/thaise (of wat het ook zijn, ze lijken allemaal op elkaar) toeristen die eigenlijk alle toeristische plekken bombarderen met hun camera’s en geschreeuw. Je vind ze echt overal, ze
hebben zelfs hun eigen chinatown in Sydney.
Maar om terug te komen op mijn treinreis, die 4 uren duurde kwam ik aan in Lithgow. Vanuit hier kon ik weer met de bus naar Bathurst en vanaf het station daar werd ik opgepikt in een prachtige
jeep. Met daarin Annie de eigenaresse van Yarrabin waar ik de komende tijd zou gaan werken en wonen, na een rit van ongeveer 20 minuten door de middle of nowhere kwamen we aan bij de ranch. Een
prachtige ranch midden in de natuur. Op het terrein bevind zich diverse huizen van het gezin en daarnaast hebben ze een prachtige accommodatie voor gasten, met alles erop en eraan.
Daar aangekomen werd ik warm onthaald door iedereen en kreeg ik een rondleiding, veel indrukken in één x maar zeker een welkom gevoel. Op het moment verblijven er ook 2 Duitse backpackers dus samen
trekken we veel op en helpen we elkaar waar nodig. De dagen vliegen voorbij en we doen verschillende werkzaamheden op en rondom de ranch. Zo verzorgen we verschillende dieren op de ranch, op dit
moment zijn dat 3 honden, 2 katten, 2 lammetjes, kippen en natuurlijk de vele paarden.
De paarden lopen in verschillende grote paddocks, de paddocks bestaan hier uit enorme hectares grond met bomen, stenen, drinkpoelen en bergen. De ranch bezit zo’n 2500 acres grond, dat is te
vergelijken met zo’n 2500 voetbalvelden. Behoorlijk groot dus, maar prachtig om te zien. In het gebied leven naast de paarden een behoorlijk aantal kangoeroes, ja echte wilde kangoeroes. De eerste
x dat ik ze zag was ik helemaal blij dat ik eindelijk een kangoeroe had gezien. Tegenwoordig zie ik ze dagelijks rond springen, als ik ‘s ochtends mijn gordijnen open zie ik ze ook op de heuvel. Al
met al blijft het bijzonder en mooi om ze te zien. Australiërs daar in tegen zien ze als een ware plaag, ze eten namelijk net zoveel gras als een koe! Ze verslinden dus heel wat gras wat eigenlijk
voor het vee is. De kangoeroes zijn beschermd en mogen alleen worden afgeschoten met een licentie daarvoor.
Naast de kangoeroes leven hier ook gevaarlijke spinnen en slangen, deze kom je gelukkig bijna nooit tegen. Al heb ik wel een huntsman spin gespot vanaf een afstand, brrr.
Het voeren van de paarden doen we met de auto, er zijn verscheidende paddocks met eigen paarden en pension paarden. Elke ochtend en avond wordt er een ronde gedaan om te voeren, dekens op en af
doen en een check of alles goed is. Ja dat stukje over dekens lees je goed, ’s nachts is het hier namelijk behoorlijk koud! Terwijl overdag het vaak prachtig weer is.
Verder help ik uiteraard ook veel met de paarden, van het helpen met de paarden gereed te maken, helpen bij de lessen tot helpen met begeleiden van de trailrides. De ritten zijn echt geweldig en
absoluut niet vergelijkbaar met buitenritten in Nederland. Hier rijden we overal en nergens, dwars door het bos, over stenen, heuvels op en zelfs door kleine riviertjes. De paarden zijn in top
conditie en lopen alles met gemak. Ik heb al diverse ritten gereden met diverse paarden en elke keer is het weer genieten. De mooiste rit tot nu toe was toch wel de proefrit voor de memorial ride,
deze rit duurde zo’n 4,5 uur waarbij we 24 km aflegden. Prachtige omgeving, goed gezelschap en geweldige paarden. Het moment dat we de heuvel op galoppeerde omringt door schapen met lammetjes en
een groep kangoeroes was toch wel even een adem benemend gevoel!
Verder helpen we met alles wanneer er gasten zijn, zoals eten bereiden en uitserveren. Afwassen en schoonmaken, bedden opmaken en noem maar op. Afgelopen weekend was het behoorlijk druk wegens de
Memorial ride die Yarrabin dit jaar voor de 5e keer organiseer. Een rit ter ere van Annie haar man die is overleden ten gevolge van kanker.. Een rot ziekte die we helaas maar al te goed
kennen over de hele wereld. Zo kreeg ik afgelopen week te horen dat Aly was overleden ook ten gevolge van deze rot ziekte. Een geweldige vrouw die ik al van jongs af aan ken, een levenslustig
persoon die altijd voor iedereen klaar stond, een ware strijder. Een groot gemis voor iedereen die haar kende..
Bij toeval of niet, reed ik kort daarna op een paard genaamd Ally. Een kippenvel moment en ook zeker ook een mooi moment. Zo kon ik toch nog een beetje afscheid nemen op mijn manier ondanks dat ik
aan de andere kant van de wereld zit..
Al het geld wat de rit heeft opgebracht gaat naar een goed doel wat mensen helpt met kanker. Een prachtig gebaar vind ik zelf, het was dan ook mooi om te zien en de gehele dag was geslaagd.Tijdens de rit reden zo’n 57 paarden en ruiters mee, een rit van 4,5 uur met daar tussen een lunch pauze voor mens en paard. En na de rit werd de dag afgesloten met een heerlijk diner en een feest, al met al een mooi weekend die ik zeker altijd zal herinneren.
Zoals jullie lezen beleef ik hier van alles en zit ik op een mooie plek met lieve mensen.
Helaas zit ik op dit moment in de lappenmand.. Gister middag heb ik een trap van een paard gekregen tegen mijn hoofd, uit reflex heeft mijn hand het gelukkig deels geblokt. Het gebeurde in een
oogwenk, voor ik het wist lag ik op de grond. Gelukkig waren er meerdere mensen bij die me gelijk naar de ranch hebben gebracht. Hier gelijk de schade gecheckt, een bult op mijn hoofd en een dikke
blauwe hand. Uit voorzorg dus toch maar naar het ziekenhuis, net als in Nederland veel wachten.. Mijn hoofd was op wat beurse plekken gelukkig oke. Na aanleiding van een foto van mijn hand, leek op
het eerste gezicht niks gebroken. Helaas na wat inzoomen zagen ze toch een kleine fractuur onder mijn knokkels, dit betekende helaas gips.. Twee weken in het gips en dan weer op controle. Als het
niet goed hersteld moet ik nogmaals 4 weken in een case. Een flinke domper, maar het had natuurlijk veel erger gekund. Zoals ik altijd zeg vallen en opstaan en gewoon altijd doorgaan.
Al moet ik bekennen dat alles met 1 hand doen verdomd lastig is, maar hopelijk heb ik daar gauw mijn draai in gevonden. Uiteraard probeer ik mijn rust te nemen en blijf ik positief, voor ik het
weet zit ik weer in het zadel en doe ik hopelijk weer alle werkzaamheden.
Liefs Lian,
Reacties
Reacties
Ey meid wat een verhaal! Wat maak je veel mee en wat heb je een mooi stukje geschreven over Aly ????
Balen dat je in de lappenmand zit maar positief blijven het had veel erger gekund!
Dikke kus ons ????
Ik ben supertrots op je ?
Hee Meis! Wat weer een mooi verhaal! Het duurde me al veelte lang haha! Sterkte met je hand! En lekker genieten meid! X
Geweldig meid. Wat een super avontuur. Doe vooral voorzichtig en rustig aan.
Wat een enerverend leven, om jaloers op te zijn! Niet echt gezellig van dat paard om jou te trappen misschien was hij geschrokken van iets. Hoop dat je snel hersteld bent. Verder heeeeeeel veeeeeeel plezier!!!
Lieve groetjes uit Mokum?
Je weet het zusje.. ik hou niet van lezen maar jij schrijft zo leuk, lief zusje. ik geniet van het lezen van jou mooie en liefdevolle verhalen?
Ben nog steeds super trots op jou omdat jij het zo goed doet ondanks de omstandigheden! Hou van je?
Sneu voor je dat je in het gips zit. Sterkte er mee.
Wat schrijf je leuke blogs Lian. Zo te lezen ben je enorm aan het genieten.
Have fun daar
Weer een mooi verhaal van wat je allemaal mee maakt en sterkte met je hand was hier wel even schrikken veel liefs meid en maar snel herstellen.
Hey chick! Wat heb je een leuk stukje geschreven. Ik merk dat je optimaal aan het genieten bent. Stiekem een klein beetje jaloers kan ik je vertellen.
Bale van je hand. Maar volgens mij hoef je je niet te vervelen. En ik ken je niet anders dan een hard werkende, niet zeurende, lieve meid... dus ik vermoed dat jij niet bij de pakken neer bent gaan zitten en lekker je ding blijft doen!
Ik kijk uit naar je volgende blog. Beterschap en lekker foto's blijven posten! ????
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}